زیر گنبد کبود

زیر گنبد کبود

 

زیر گنبد کبود

جز من و خدا

کسی نبود

روزگار روبه راه بود

هیچ چیز

نه سفید و نه سیاه بود

با وجود این

مثل اینکه چیزی اشتباه بود

*

زیر گنبد کبود

بازی خدا

نیمه کاره مانده بود

واژه ای نبود و هیچ کس

شعری از خدا نخوانده بود

*

تا که او مرا برای بازی خودش

انتخاب کرد

توی گوش من یواش گفت:

» تو دعای کوچک منی «

بعد هم مرا

مستجاب کرد

*

پرده ها کنار رفت

خود به خود

با شروع بازی خدا

عشق افتتاح شد

سال هاست

اسم بازی من و خدا

زندگی ست

هیچ چیز

مثل بازی قشنگ ما

عجیب نیست

بازی که ساده است و سخت

مثل بازی بهار با درخت

*

با خدا طرف شدن

کار مشکلی است

زندگی

بازی خدا و یک عروسک گِلی ست

 

"عرفان نظرآهاری"