برای تو می نویسم. تو که وجودت سراسر مهر و رحمت است و حضورت سراسر آرامش و الفت.
برای تو که وقتی هستی گویی تمامی زیبائیها خوبیها و پاکیها وجودم را در بر می گیرند و با رفتنت دوباره سکوت و سکون قلبم را لبریز می نماید.
برای تو می نویسم ای تنها نشانه از تمامی بی نشانه ها.
برای تو ای یادگار تمامی خاطراتم.
دلم می خواهد پرنده ای باشم و پر زنان تا همه جا تا هر جا به دنبالت بیایم.
ای کاش پر می کشیدی در آسمان خیالم. ای کاش می سپردی دل به لحظات تنهاییم.
ای کاش باورم می کردی. باور می کردی که این دل سرگردان جز در حضور تو به سر منزل مقصود نمی رسد. ای کاش باورم می کردی.
قطرات لرزان اشک بر پهنای صورتم جریان دارد. دلم تنگ است. برای تو برای خودم و ...
سالها می گذرد جز تو کسی نیست مرا
و اینک این منم. زنی تنها در آغاز فصلی سرد
سلام خانوم مریم
تصادف قطعا حس خوبی نسیت.اما...بعضی از تصادف ها هم هستن که مزشون شیرینه و به دل میشینه.درست مث آشنایی من با بلاگت که کاملا تصادفی بود!
تبریک میگم ورودت رو به دنیای بلاگ و بلاگ نویسی
میدونین!خیلی خوشحالم که اولین نفری هستم که براتون کامنت میزارم.چون...همیشه خاطره ی اولین ها،همراه با حسی دوس داشتنیه و توی ذهن میمونه.
و من عمیقا اینو باور کردم!
مرسی
خیلی قشنگ نوشتی
برای پست اول فوق العاده بود
هیچ دلیلی هم برای نون قرض دادن وجود نداره...مطمئن!
(تنها نشانه از تمامی بی نشانه ها...)حس پارادوکسیکال قشنگی توی این قسمت نوشته ات وجود داره که جالبه برام.
لذت بردم از نوشته ات.
امیدوارم همیشه غافلگیرم کنی.درست.... مث امروز!
ممنونم از نوشته ی قشنگت
باعث خوششحالیه که به قهوه ی تلخ من هم سر بزنی
البته اگه قهوه دوس داری.اونم ...از نوع تلخش!
قشنگ ترین ها و بهترین ها رو برات و در کنار عزیزانت آرزو میکنم از صمیم قلبم.و....
موفق باشی